كم كم دارم بزرگ ميشم

ديروز كه مبينا رو برده بودم تا يه سري ازمايش چكاب بده مجبور شده بود تا 12.5 ظهر هيچي نخوره و چند باري نمونه خون بده تو اين مدت اين كه من چقدر از خون دادن مبينا حالم بد شده بود بماند تا زماني كه به مبينا اجازه غذا خوردن ندن حتي يه قطره اب هم نتونستم بخورم بين دو تا نمونه خونش بايد يك ساعتي صبر ميكرديم كه مبينا سرش رو گذاشت روي پاي من و خوابيد و من همش تو اين فكر كه چقدر مادر بودن سخته احساس كردم دارم زير بار اين همه مسئوليت دارم له ميشم از يه طرف فكر مبينا و كاراش و درخواستهاش از طرف ديگه كه فكرم پيش ارميا بود كه الان خسته شده و مامانم اذيت ميكنه هر چقدر هم بخوام از سختي مادر بودن بگم باز هم نميتونم توصيفش كنم و اين لحظه هاست كه قدر ماد...

سال نو مبارك اميدورام امسال سال خيلي خيلي خوبي براي مردم كشورم باشه   ...

عزيزكم شازده كوچولوي من هنوز نميتوني درست كلمات رو ادا كني اما با استفاده از اجزاي صورت و دست و پاهات ميتوني دنيا رو توصيف كني شيرين زبون نيازي نيست عجله كنيم نه من عجله دام نه اين دنيا بدون حرف زدن تو ميايسته پس از همين لحظمون لذت ببريم بذار از حركات دست و پاهات اون صورت گرد و قشنگت منظورت رو بخونم بذار بيشتر عاشقت بشم و عاشقت بمونم شيرينكم قشنگم مرد كوچكه زندگي من بذار تا جايي كه ميتونم قربون صدقه ات برم و تو واسم دلبري كني دوباره لبهات رو واسم غنچه كني و بگي نه   من بهت بگم مامان رو چقدر دوست داري تو هم واسم اغوشت رو باز كني و من غرق خوشحالي بشم يادت باشه هميشه قد اغوشت دوستم داشته باشي همين واسم كافيه بذار من تو رو قدره اين ...

این هم چند تا عکس از قهرمان کوچولو و خواهرش               ...

مدتي ميشه كه كودكي خودم رو گم كردم نميدونم كجا جاش گذاشتم تو كدوم راه تو كدوم جاده دستش رو ول كردم وقتي هم فهميدم ديگه خيلي دير شده بود تازه امروز وقتي خواستم كامواي گره خورده رو بدم مامانم واسم بازش كنه فهميدم بزرگ شدم بايد خودم انجامش بدم فهميدم كودكيم نيست دلم واسش تنگ شده فكر كنم ديگه هيچ وقت پيداش نكنم اگه هم ديدم نشناسمش از بس كه خسته و كلافه ام ............ شايد خودم يه جورايي از قصد دستش رو ول كردم كه بره و دلش جاي ديگه خوش باشه از اينكه ديگه نميبينمش دلم آشوبه خيلي دلتنگشم نميدونم حرفهام رو فهميدين يا نه ؟؟؟؟؟؟؟؟؟

خيلي وقته كه حال نوشتن ندارم نه اينكه نخوام بنويسم حسي واسه نوشتن و گفتن نبود اين چند روزه با اومدن محرم و حال و هوايي كه با خودش اورده همش به ياد سفر خودم و برادر كوچيكم اصغر مي افتم اين سفر مال چند سال پيشه اما خاطره اش هميشه واسم تازه است دو تامون هم فكرش رو نميكرديم بتونيم به همچين سفري بريم ثبت نام اينترنتي رو اصغر با خنده و شوخي  انجام داد و منم كه توي دلم ميگفتم ما كجا و كربلا كجا مخصوصا خودم كه اسمم تو هيچ قرعه كشي درنيومده اما اين سري فرق ميكرد امام حسين طلبيده بود و كارهاي سفرمون خيلي زود فراهم شد و با برادرم راهي كربلا شديم حتي تا مرز رو هم رد نكرده بوديم من و اصغر ميخنديديم يعني اين ماييم كه داريم ميريم كربلا واي خدايا چه...